Emo (IPA: /ˈiːmoʊ/) – podgatunek hardcore punka (skrót od emotional hardcore – emocjonalny hardcore, także emocore) istniejący od połowy lat 80. XX wieku;
Historia gatunku [edytuj]
Emo (lub emocore) jest skrótem od wyrażenia "emotional hardcore". Emo jest podgatunkiem muzyki hardcore, popularnym w połowie lat 80. XX w. Twórcami emo były zespoły głoszące zasadę DIY (do it yourself – zrób to sam), starające uwolnić się od tradycyjnych standardów hardcore'u (era Minor Threat), eksperymentujące z nowymi pomysłami. Rezultatem było powstanie kolejnych zespołów. Określenie emo wzięło się od spontanicznych i emocjonalnych zachowań członków zespołów podczas występów. [potrzebne źródło]
Rites of Spring są uznawani za pierwszy zespół emo, za sprawą swojego rewolucyjnego debiutanckiego albumu. Album Hüsker Dü z 1984 roku, Zen Arcade, jest powszechnie uważany za wyznacznik nowego brzmienia. Wiele zespołów zaczęło grać w tym czasie na pozór różną muzykę, jednak jest ona zawsze zakorzeniona w oryginalnym emo – styl Waszyngton DC, Dischord.
Zauważalne cechy emo to: występujące w jednym utworze, często chaotyczne, przejścia od muzyki głośnej i szybkiej do delikatnej, spokojnej, dynamizm, przerwy melodyczne, szaleńcze/szorstkie krzyki i wrzaski, wściekłe/abstrakcyjne/introspektywne teksty.
Idea DIY oznaczała m.in. tworzenie i promocję muzyki poza dużymi wytwórniami, z co za tym idzie, bez spektakularnych wyników sprzedaży. Pierwsze utwory emo nie było dostępne w telewizji, radiu i większości dużych sklepów muzycznych. Wydawano je głównie na płytach winylowych i sprzedawano w niezależnych sklepach z płytami i podczas koncertów.
Screamo jest terminem powstałym później, opisującym powstałe w latach 90. zespoły emo, w których zaczęto grać głośniej, szybciej, bardziej chaotycznie. Screamo wyróżniało się stałymi krzykami i szybkimi, harmonicznymi gitarami. Orchid jest uważany za szczytowe osiągnięcie tego nurtu.
Emo i screamo są obecnie zaliczane do jednego stylu muzycznego. Podczas gdy screamo jest zarezerwowane dla później założonych zespołów, emo jest często używane w odniesieniu do oryginalnego emo lub całego gatunku. Emo violence, czasami błędnie interpretowane jako synonim screamo, był terminem stworzonym jako żart przez In/Humanity. Ze względu na podobieństwo do chaotic emo i grindcore, emo violence jest znany jako brzmienie lo-fi. Obecnie, w związku z rozpowszechnionym nadużywaniem terminu emo przez media, zwolennicy tego gatunku używają pojęć emo violence, "skram", "kittencore" lub rzadziej "kitten violence".
"Druga fala" emo [edytuj]
Po tym jak pierwsza fala emo zespołów praktycznie zniknęła, wpływy emo mogą być odnalezione w nowych zespołach grających indie (Sub Pop, Deep Elm Records), którzy są znani jako połączenie Fugazi (bardzo wpływowy zespół zawierający członków Minor Threat, Embrace i Rites of Spring), wraz z elementami post punku. To jest czasami nazywane jako "druga fala", lub "post-emo indie rock".
"Nowe emo" [edytuj]
Około 2000 roku wykreowano nowe znaczenie emo, które nie ma żadnego powiązania z muzyką emo lat 80. Rozpropagowana została nowa definicja emo bardzo silnie powiązana z "stylem życia emo" (ang. emo lifestyle), niejako podobna do stylu goth. Słowa "emo" i "screamo" są używane do określenia zespołów poppunkowych, rockowych, post-hardcore oraz metalcore'owych. Jest to skutek promowania przez media, magazyny, oraz Internet zespołów określających się jako emo, nie mających związku z emo w znaczeniu pierwotnym tego słowa. Zespoły te są czasami określane jako "popcore", "emobop", "mall emo", "fuck screamo", przez ludzi słuchających "true emo", żadne z tych zespołów nie wykazują podobieństwa do prawdziwego emo/screamo, i nie mają z nimi wiele wspólnego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz